20 Şubat 2013 Çarşamba

2 Yaş Sendromu (cinneti...)


Henüz 18 aylıkken belirtiler başladı önemsemedim, 19.cu ayda biraz daha çoğaldı daha iki yaşa var diye düşündüm amaaa 20.ci ayda iyice zorlaştı herşey.. Meğer 2 yaş sendromu dedikleri şey 1,5 yaşında başlayabiliyormuş da haberimiz yok! Sebepsiz ağlamalar, kendini yere atmalar, kafayı yere vuruyormuş gibi yapmalar, çığlıklar, bitti lafını aslaaaa kabul etmemeler diye uzar gider bu liste.. Sonunda teslim oldum baktım görmezden geldikçe artıyor bu tepkiler duruma el atmaya karar verdim. Öncelikle neymiş bu sendrom, nerden gelmiş, kim getirmiş, bende 27 yaş sendromu çıkarsam ne olur filan baya araştırma konumuz çıktı.

Sadece 2 yaşla bitse iyi bunun 3'ü var,4'ü var,5'i var...Anlaşılan bunlara sendrom deyip hastalık gibi görmemek lazım.Sonuç olarak büyüyor şu an da bebeklikten çocukluğa geçişte, kendini annenin bir uzvu gibi görürken ayrı bir birey olduğunu anladı. Kendini ve istediklerini kabul ettirme çabasında.. Bunun için de anne babayı oldukça zorlar delirtir kafaya huni takdırır kıvamındadır kendisi!

Davranışlarında ne gibi değişikler olurmuş;

*Ağlama
*Başını duva vurma
*Aşırı inatlaşma
*Elindeki oyuncak,nesneleri etrafa fırlatma
*İştah kesilmesi
*Israrcı davranışlarda bulunma

Bunlardan en az 4ü bizde mevcut şükür.. Sizde de bunlar varsa sevinin aman çocuğum normal, sağlıklı büyüyor diye düşünün.. (kafayı yememek için polyanna  olmak şart..)

''Aşırı tepki olarak saç ve yüzüne zarar verme ya da anne ve babasına saldırma gibi eğilimlerde de bulunabilir..'' diyor.Bunlar bizde şimdilik yok şükür ama sizde varsa şimdi sızlana bilir,eyvah eyvah diyebilirsiniz hakkınız..


  Sonuç olarak bu süreci normal görüp kabul etmekten başka çare yok.İkimiz içinde sağlıklı geçmesi adına yaptıklarımıza gelince ;

*Yaptıklarına fazla karışmıyorum,engellemiyorum sürekli başında durup müdahale etmekte yok..

*Ağlayıp krize girdiğinde bağırmamak için ya sabır çekip yanından ayrılıyorum,bu etkili oluyor baya sakinleşince yanıma gel diyorum kısa sürede susuyor..

*Yemeği çoğu zaman kendi yiyor fazla karışmıyorum döküp saçsada yemeği öğreniyor sonuçta, sevmediği birşeyse ve yemek istemiyorsa o zaman bende elime bir kaşık alıp müdahele ediyorum onda da sayı saymak çok işime yarıyor,bir ikii üçç dediğimde otomatik ağzını açıp yiyor şükür..

*Uykuya direniş başladı daha önce 7 de uyku ritüelimiz başlar en geç 8e kadar uyurdu.Şimdi 7.35 ritüelimiz başlıyor uyuması 9u bulabiliyor.Sürekli şimdi uyku vakti uyu dinlen yarın şunları yapıcaz diye telkin ediyorum, hala inat ediyorsa uyku arkadaşına uyu diye kızıyorum sonuç olarak uyuyor bir şekilde ama ayakta sallamak filan kesinlikle istemiyorum kendi uyuyor,birde oda dan çıkabilirsem süper olucak..

*Hayırlarımız hala hayır evete dönüştürmüyorum ağlasa da kızsada kurallar geçerli kusura bakmasın valla ...

*En önemlisi de bana göre ağladığında yapılcak birşeyde olsa sırf ağlıyor diye istediğini yapmıyorum,bundaki taktikde konum değiştirmek,dikkatini dağıtmak heycanla başka birşey göstermek,vermek oluyor..

*Dışarda da sorunlar oluyor tabiki daha önce kurtarıcımız emzikti tabiki.. Fakat bu olaylar patlak vermeden önce bıraktırmıştım onu da emziği keserek ya da çöpe atarak bak pis oldu filan değilde o görmeden emzikleri ortadan kaldırıp sadece sen artık büyüdün demek işe yaradı,başkasında görüp istediğinde de sadece hayır deyip yine sen büyüdün artık diyorum.Bu yüzden artık kurtarıcımız yok,dışarıda krize girdiğinde de evdeki gibi dikkatini çekmeye çalışıyorum yanımda birşeyler taşımak şart oldu [bende büyüdü artık onun çantasına gerek kalmadı kendi çantalarımı kullanabilirim artık yehuuu diyordum ki kursağımda kaldı :( ]

*Tabi annenin ruh sağlığı içinde bu aralar misafir gitme ve ağırlama olayını arttırdık, vakit buldukça da eşimle yalnız dışarı çıkıyoruz.Şarj olmadan bunların üstesinden gelmek imkansız..

*Enerjisini atması içinde oldukça çaba sarf ediyorum, mutlaka dışarı çıkarmaya ya da evde yoruyorum baya onu tabi bu sayede bende sıfır beden oldum ama yapıcak birşey yok..

*Duygusal olarakta çok yorulduğunu düşündüğüm için gün içinde hep sarılıyorum,öpüyorum,peluş oyuncaklarını cici yapıyoruz onlarda öpülüyor filan..

Şimdilik yaptıklarımız ve çözümlerimiz bunlar.. Bu süre iyi geçmek zorunda ileride bazı tipik şeyler kalıcı olabiliyor çünkü.. 3yaş sonrası kişiliği için çaba harcamak şart..


Herkese kolay gelsin, sendromsuz günler....

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder